معرفی ۴ سبک طراحی داخلی که نباید سراغ آن‌ها بروید
جوان‌تر که بودم دوست داشتم در فیلم‌های تیم برتون زندگی کنم. خانه‌های رنگی و شاد فیلم «ادوارد دست قیچی» به نظرم بسیار جذاب می‌آمد و دنیای رنگی مرده‌ها در «عروس مرده» فراموش‌نشدنی بود. اما بزرگ‌تر که شدم به این نتیجه رسیدم که همان ۹۰ دقیقه‌ای که در فیلم‌های آقای برتون مهمان خانه‌های عجیب‌وغریب هستیم هم زیاد است و تحمل کردن آن‌ها برای یک عمر کار آسانی نیست.
هدفم از پز دادن با طرفداری تیم برتون این بود که بگویم اگر خانه‌ای را در عکس، سریال یا فیلمی دیدید و خوشتان آمد و خواستید خانه خودتان را شبیه آن کنید، پیش از هر چیز تمام جوانب کار را بسنجید و ببینید اصلاً سبک طراحی آن خانه با روحیات شما و فرهنگ ما سازگار است یا خیر.
در این مقاله، قصد دارم چند سبک طراحی ناسازگار با روحیات ایرانی را به شما معرفی کنم که دوری کردن از آن‌ها به شما کمک می‌کند تا در دام تیم برتون نیفتید.
پاپ آرت: یادگارِ ناسازگارِ آقای همیلتون
پاپ آرت یک جنبش هنری است که در میانه قرن بیستم ظهور کرد و بعداً به طراحی دکوراسیون داخلی هم راه پیدا کرد. اندری وارهول، ریچارد همیلتون، دیوید هاکنی و روی لیختن اشتاین از هنرمندان پیشرو در این سبک محسوب می‌شوند و در میان آن‌ها، آقای همیلتون نقش برجسته‌تری دارد؛ چون به دلیل ایده‌پردازی و مشخص کردن مرز و محدوده برای این سبک، او را پدر سبک پاپ آرت می‌دانند.
مشخصه اصلی سبک پاپ آرت، استفاده افراطی از رنگ‌های زرد، قرمز، آبی و رنگ‌های مشابه است، یعنی رنگ‌هایی که در همان دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی به وفور در کتاب‌های داستان مصور (کمیک استریپ) به کار می‌رفتند. در نقاشی‌های پاپ آرت حداقل یکی از این رنگ‌ها در «جیغ‌ترین» حالت ممکن به کار برده می‌شود تا توجه شما را به خود جلب کند.
نقاشی (کلاژ) زیر یکی از آثار آقای همیلتون است که ممکن است آن را در یک خانه طراحی شده به سبک پاپ آرت ببینید:
مشخصات اصلی سبک طراحی داخلی پاپ آرت
همانطور که از نام آن بر می‌آید، این سبک طراحی داخلی به شدت به آثار هنری وابسته است و در صورت انتخاب آن، باید آماده باشید که خانه شما تبدیل به یک گالری نقاشی‌های پاپ آرت شود. اگر هم به سراغ آثار اصلی بروید، تزیین خانه با این سبک هنری خرج زیادی را روی دستتان می‌گذارد.
همانطور که گفتیم در تمامی این آثار هنری از رنگ‌های تند (جیغ) استفاده می‌شود و ازآنجایی‌که رعایت هارمونی در اکثر سبک‌های طراحی داخلی یک اصل است، باید رنگ سایر اثاثیه و حتی دیوارها هم تند باشد. اگر طرفدار سرسخت هنر معاصر نباشید، بعد از مدتی زندگی کردن در چنین خانه‌ای شما را دلزده و خسته می‌کند.
اگر خانه‌های زیر را ببینید، با من هم‌عقیده می‌شوید:
سبک صنعتی، کارخانه را به خانه نیاورید!
در سال‌های ابتدایی قرن جدید، در کلان شهرهایی مثل نیویورک میزان تقاضا برای مسکن از میزان عرضه بیشتر شد و ازآنجایی‌که شهر در حال گسترش بود، کارخانه‌ها و کارگاه‌های اطراف وارد نقشه شهر شدند. بعد از آن شهرداری نیویورک تصمیم گرفت تا کارخانه‌ها و کارگاه‌های متروکه و بلااستفاده را تبدیل به خانه مسکونی کند.
ماهیت اصلی طراحی در محیط‌های صنعتی، پلان باز است و به همین دلیل خانه‌های جدید نیویورک با فضای پذیرایی وسیع و حداقل تعداد اتاق متولد شدند. برخی از ساکنان این خانه‌ها از سبک طراحی صنعتی محل زندگی جدیدشان راضی بودند و به آن دست نزدند، حتی برخی از آن‌ها حاضر شدند اتاق خواب را هم حذف کنند و یک پلان باز یکدست دست داشته باشند. به تدریج وضعیت این خانه‌ها تبدیل به یک سبک طراحی محبوب و همه‌گیر شد و برای آن قانون و مرز و محدوده هم تعریف شد.
نمونه یک خانه نیویورکی را در ادامه می‌بینید:
ویژگی‌های اصلی سبک طراحی صنعتی
اگر گذرتان به یک کارخانه یا کارگاه صنعتی افتاده باشد و سطرهای بالا را هم خوانده باشید، احتمالاً می‌توانید تصور کنید که یک خانه با سبک طراحی صنعتی، باید دیوارهای آجری و بتنی داشته باشد و در چنین خانه‌ای خبری از نقاشی و کاغذدیواری نیست. البته کار به همین‌جا هم ختم نمی‌شود و باید انتظار دیدن تیرآهن‌های سقف و پانل‌های سیمانی بزرگ در کف خانه را هم داشته باشید. مثلاً خانه زیر را ببینید:
ازآنجایی‌که سیمان و آجر نقش مهمی در طراحی صنعتی دارند، باید از رنگ آن‌ها در سایر بخش‌های خانه هم استفاده شود و این یعنی خانه‌ای با رنگ غالب طوسی و آجری به اضافه سایر رنگ‌های خنثی که در درازمدت خسته کننده می‌شود. از طرف دیگر یکی از مؤلفه‌های اصلی این سبک خلوت نگه‌داشتن فضا تا حد ممکن است و به همین دلیل برای ما ایرانی‌ها که معمولاً عادت به خرید فرش‌های دارای طرح شلوغ و وسایل تزیینی ریزودرشت داریم، چندان مناسب نیست. مثلاً خلوت نگه‌داشتن خانه‌ای که در تصویر زیر می‌بینید برای اکثر ما دشوار است:
با دیدن تصاویر زیر، بیشتر با ماهیت سبک صنعتی آشنا می‌شوید:
سبک هاراجوکو: بگرد و نظم پنهان در بی‌نظمی را پیدا کن!
ژاپنی‌های معاصر اصولاً سلیقه عجیب و غریبی در زمینه هنر دارند و می‌توانید این موضوع را از برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی جدیدشان هم متوجه شوید. هاراجوکو در اصل یکی از مناطق شهر توکیو در ژاپن است که به دلیل پوشش نامتعارف جوانان و رنگی بودن خیابان‌ها و ساختمان‌هایش شهرت دارد.
اگر دوست دارید زندگی در انیمه های ژاپنی را از نزدیک تجربه کنید، کافی است به یکی از کافه‌های رنگی هاراجوکو بروید، مثل کافه Kawaii Monster در عکس زیر:
ویژگی‌های اصلی سبک طراحی هاراجوکو
در عرصه مد، هاراجوکو تعریف مشخصی ندارد و به عقیده خود ژاپنی‌ها تنها بر ۲ مؤلفه همرنگ شدن با جماعت و آزادی عقیده استوار است. با این اوصاف، سبک طراحی داخلی هاراجوکو یعنی داشتن رنگ‌های متعدد برای همرنگ شدن چند وقت یک‌بار با جماعت و کنار هم قرار دادن آن‌ها بدون هیچ آداب و ترتیب خاص.
مدافعان این سبک عقیده دارند که در ناهماهنگی این سبک، یک نظم پنهان وجود دارد؛ اما من هرچه گشتم در تصاویر زیر هماهنگی خاصی به جز ست شدن اتفاقی برخی از رنگ‌ها ندیدم. شاید شما بتوانید این هماهنگی پنهان را پیدا کنید:
این داستان ادامه دارد
سبک‌های ناسازگار با فرهنگ و روحیات ما محدود به همین ۳ سبک بالا نمی‌شود و لیست بلند بالایی دارد، مثلاً می‌توانم از سبکی مثل Hollywood Glam هم نام ببرم که طرفداران ۲ آتشه سینمای هالیوود سراغ آن می‌روند و البته برای شبیه کردن خانه‌شان به فیلم‌های کلاسیک هالیوودی هزینه زیادی را هم می‌پردازند. اگر شما هم سبک مشابهی را سراغ دارید، لطفاً آن را در کامنت‌ها به من معرفی کنید.