دکوراسیون خانه معلولان چطور باید باشد؟

هنگام طراحی ساختاری و دکوراسیون داخلی منازل معلولین باید به محدودیت‌های حرکتی این افراد توجه کرد. اگر ساکنین خانه با ویلچر یا وسایل چرخ‌دار رفت و آمد می‌کنند، باید در محل‌های تغییر سطح (مثل سطح پیوستن آشپزخانه به پذیرایی یا حمام و دستشویی) رمپ نصب کرد، در عین حال این رمپ‌ها نباید شیب زیادی داشته باشند تا فرد بتواند به راحتی و به صورت مستقل از آن بالا برود، همچنین این سطح با تماس با آب هم نباید خیلی لیز شود.

رمپ باید در ابتدا و انتهای خود نقاط فرود داشته باشد که افراد بدون خسته شدن، از سطحی به سطح دیگر منتقل شوند. یکی از دیگر گزینه‌های مناسب برای افرادی که با چوب زیر بغل راه می‌روند (یا به شکل کلی برای راه رفتن نیاز به تعلیق دست‌هایشان دارند) قرار دادن تکیه‌گاه‌های مختلف در سطوح خانه مثل سینک؛ دیوارها و کانتر آشپزخانه است تا با گرفتن آن‌ها، بدون از پا افتادن در خانه راه بروند. این تکیه‌گاه‌ها می‌توانند به شکل طاقچه‎های کوچک و یا دسته‌های تزئیئی باشند.

درها باید اتوماتیک بوده یا پهنای مناسب برای رد شدن ویلچر را داشته باشند.

در ورودی و تمام درهای داخلی خانه، باید پهن باشند که ویلچرها –در تمام اندازه‎‌هایشان- بتوانند از میانشان رد شوند. اندازه توصیه‌شده برای این نوع از درها حدود ۳۴ تا ۳۶ اینچ است. اگر درهای خانه به شکلی بنا نشده‌اند که بتوان پهنشان کرد، می‌شود به جایشان درهایی نصب کرد که لولاهای باز شدنی دارند تا چند اینچ به عرض ورودی‌ها اضافه کنند. قفل درها هم باید در ارتفاع سه الی چهار فیت (حدود یک تا یک و نیم متر) از سطح زمین قرار بگیرند که دست افراد در حالت نشسته، به راحتی به آن‌ها برسد.

پریزها، کلیدها و هشدارهای مختلف مثل دکمه هشدار آتش و دود نیز باید در همین ارتفاع نصب شوند. بعضی از طراحان، پشت در ورودی یک سبد قرار می‌دهند که مطمئن شوند تمام نامه‌ها به داخل خانه می‌افتند، اما این سبد نباید باعث شود که در خانه با هر فشار کوچکی؛ کاملا باز شود. داشتن طاقچه‌های کوچک کنار چهارچوب‎‌ها باعث می‌شود که وقت باز و بسته کردن در، بتوان وسایل را در آن گذاشت و هنگام راه رفتن در خانه آن‌ها را فراموش نکرد.

حمام‌های مخصوص معلولین، لبه ندارند.

در منازلی که برای معلولین طراحی می‌شوند، فضای حمام معمولا به صورت Roll-in است. این نوع از فضاهای حمام، لبه ندارند و کف آن‌ها کاملا صاف و صیقلی است. عدم وجود پله و لبه، به افراد اجازه هدایت و مانور کامل بر ویلچر در فضا را می‌دهد. البته اگر می‌خواهید حمامتان حتما وان داشته باشد، دسته‌ها را فراموش نکنید.با گرفتن دسته و تکیه به آن، همه می‌توانند به راحتی وارد وان شوند. این دسته‌ها باید تحمل وزن صد کیلو را داشته باشند و به صورت مستحکم به دیوار یا نوعی از داربست، متصل باشند.

برای ویلچرنشین‌ها، روشویی باید حتما روی سینک و در ارتفاعی مناسب قرار گیرد، تا در ارتفاعی که بقیه خم می‌شوند، بتوانند به صورت نشسته از سینک استفاده کنند. دسته‌های اتصالی، هنگام نشستن روی توالت هم کمک بسیاری می‌کنند.

کانترها و سینک در آشپزخانه‌های معلولین، کوتاه‌تر از حالت معمول طراحی می‌شوند.

در هر اتاقی از خانه که سطوحی برای انجام کارهای روزانه وجود دارد، باید ارتفاع‌ را تغییر داد. یکی از این سطوح که در زندگی روزانه خیلی مورد استفاده هستند، کانترها و کابینت‌های آشپزخانه هستند. در منازل معلولین کابینت‌ها باید ۷۵ سانتی متر (تقریبا نصف ارتفاع معمول) باشند، بهتر است که کابینت‌های پایینی در نداشته باشند تا افراد بتوانند به راحتی به وسایل داخل آن‌ها دسترسی داشته باشند و راحت‌تر آشپزی کنند. بهتر است محدوده سینک هم در نداشته باشد و شیرهای آب گرم؛ کاملا به عایق مجهز شوند تا از سوختن دست‌ها جلوگیری شود.

جایگیری قاشق و چنگال و بشقاب‌ها هم باید متناسب با نیازهای هر فرد، در ارتفاع و مکان مناسب و قابل دسترسی برای او قرار بگیرد. مثلا برای افرادی که از ناحیه پا دچار فلج هستند در ارتفاع پایین باشند و برای افراد نابینا، در نزدیک‌ترین سطوح قابل دسترسی روی کانترها. سطوح چوبی چرخان هم در آشپزخانه، کمک می‌کنند تا کاربرد فضا، بهینه‌تر شود.